LovingYou 23

Witajcie kochani! :) Musieliście trochę czekać, ale wreszcie dodaję nową notkę! :) Dziękuję Wam za ponad 7600 wyświetleń. :) Osobiście... mam niezłą fazę... Ciągle słucham tylko tej piosenki. :) Wiem, że nie pasuje do notki, ale jest przecudowna. :)

****

- Kim Ona jest?!- Stała na łóżku z kartką w ręku.
- Będziesz zazdrosna o jedną piosenkę?- Michael wywrócił oczami.- Napisałem ją na urodziny Elizabeth... Nie złość się... Proszę... Chcesz kłócić się o pierdołę??
- O mnie jakoś żadnego tekstu nie napisałeś...-rzekła smutno schodząc z łóżka. Chciała minąć Michaela, ale ten złapał ją za dłoń. Odwrócił się w jej stronę i powiedział:
- A skąd wiesz?- przybliżył się do kobiety. Stykali się nosami, gdy ten zaczął cicho śpiewać. Jego dłonie powędrowały na biodra ukochanej.-
My life will never be the same
'Cause girl, you came and changed
The way I walk
The way I talk

I cannot explain the things I feel for you
But girl, you know it's true
Stay with me, fulfill my dreams
And I'll be all you'll need
Kiedy skończył, kobieta uśmiechnęła się, wyswobodziła z Jego objęć i podeszła do łóżeczka córki. Wpatrywała się w śpiącą dziewczynkę. Pogładziła małą po policzku. Dziewczynka otworzyła oczka.
- Chodź tu do mnie.- wzięła małą na ręce. Nagle poczuła, jak ktoś obejmuje ją w pasie i przytula się do jej pleców.
Mała Charlie wyciągnęła rączki. Małe paluszki zacisnęły się wokół palca ojca. Zaczęła Nim wywijać i gaworzyć.
- Jeszcze chwila i będzie raczkować.-  Kobieta odwróciła się w stronę swojego męża.
- To cud, że zasnęła...
- Boję się o nią... W nocy cały czas płakała...
Mike pocałował Kate w czoło. Mała Charlie zaczęła płakać.
- Oj... Ktoś tutaj jest głodny... I to bardzo...- usiadła z dziewczynką na łóżku i przystawiła ją do piersi. Córeczka jednak nie chciała jeść, odwracała zapłakaną buźkę. Zaniepokojona kobieta położyła małą i zaczęła ją rozbierać.
- Co się dzieje?- zapytał Michael siadając przy kobietach.
- Nie wiem... Od samego rana nic nie jadła... Dziwne... Pielucha jest sucha... Brzuszek nie jest twardy...
- Może ma gorączkę? Sprawdzałaś temperaturę?- położył dłoń na główce dziewczynki.- Nie ma... Będziemy musieli ją poobserwować...-mała nadal płakała.
Kate ją ubrała i udała się do kuchni. Po chwili wróciła z butelką mleka. Przytknęła ją do buźki małej. Ta jednak odwracała twarz w drugą stronę.
- Proszę... Zjedz to... Chociaż troszkę...
- Daj. Ja spróbuję...- wziął butelkę. Dziewczynka nadal płakała, podkurczała nóżki. Zapłakana dziewczynka zaczęła jeść.

- Wreszcie...
Po kilkunastu minutach Charlie
wszystko zwymiotowała.
- Dosyć tego... Przebierz ją, a ja dzwonię po lekarza.- chwycił telefon. Tymczasem kobieta ubrała małą w czerwone śpioszki i biały kaftanik. Wzięła ją na ręce i zaczęła chodzić po pokoju. Dziewczynka załzawionymi oczami wpatrywała się w twarz mamy.
- Jak to dopiero jutro?!- zdenerwowany mężczyzna podszedł do swoich kobiet.
-...
- Nie chce jeść, a jak zje, to wymiotuje.
-...
- O dwudziestej? Dobrze...- rozłączył się.- Doktor będzie za półtorej godziny. Do tej pory musimy jakoś sobie radzić.- pocałował małą w czoło.
Charlie przymknęła oczy, jej bródka nadal trzęsła się od nadmiaru emocji. Kate położyła Charlie do łóżeczka. Wzięła krzesło i usiadła przy dziecku.

****

- I co z nią?

Wszyscy siedzieli wokół dzieciątka. 

Lekarz już od dobrych pięciu minut badał dziecko. Mała niespokojnie odwracała główkę, gdy mężczyzna chciał sprawdzić jej gardło. 

- Płucka ma czyste, gardełko nie jest czerwone... Niepokoi mnie ten brak apetytu i wymiotowanie... Powinniście udać się z nią do szpitala.- schował stetoskop do czarnej, skórzanej torby. 

Charlie zaczęła przewracać smoczek w ustach. Kobieta wyjęła go, a dziecko ponownie zwymiotowało. 

- Nie zwlekajcie... Pakujcie ją i jedźcie do szpitala... Jest źle... Prawdopodobnie jest to przepuklina. Dziewczynka poci się, wymiotuje...

- Mike spakuj małą. Torbę masz pod jej łóżeczkiem. 

Pół godziny później cała trójka siedziała w aucie. Dziewczynka spała, a jej rodzice się nie odzywali. 

Kiedy dojechali na miejsce, cały personel wiedział czyje dziecko pojawi się w ich placówce. Kiedy wyszli z auta, lekarze natychmiast otoczyli rodzinkę.  

Lekarze wyjęli dziecko z gondoli, przez co córeczka znowu zaczęła krzyczeć.  Zabrali ją na badania, a Michael i Kate usiedli w poczekalni. 

Nagle usłyszeli krzyk dziecka. Z sali wybiegła jedna z pielęgniarek. 

-Całkiem ładna ta pielęgniarka...- Michael z uśmiechem podążał wzrokiem za młodą brunetką. Poczuł, jak ktoś Go dosyć mocno trzepnął w ramię.

 -Bardzo śmieszne wiesz?

- Zabolało...

- Bo miało boleć..- kobieta szturchnęła Go jeszcze raz. 

-A to za co?

-Przestań się na nią gapić! 

- Nie mogę się na  nią patrzeć?

-Nie!

-Zazdrośnik...

-Debil...- uśmiechnęła się widząc zdziwioną minę małżonka.- No co? Zasłużyłeś...

-Wcale że nie...- odpowiedział naburmuszony. Wstał i zaczął chodzić po korytarzu.  Co chwila podchodził do drzwi, aby sprawdzić, co się tam dzieje. 

****

-Operacja. PILNE!- rzekł lekarz ukazując się w drzwiach.

-Ale... co jej jest?!- zapytała Kate podbiegając do doktora.  

- Ma przepuklinę w przełyku.

- O mój Boże... 

- Nie martwcie się. Nic jej nie będzie. Zoperujemy ją i za kilka dni mała będzie z powrotem w domu. 

-Możemy być przy tej operacji?

- Niestety nie.

Michael odchrząknął. Doktor spojrzał na niego z dezaprobatą i powiedział:

- Dobrze... Załóżcie stroje ochronne i maski. 

- Coś Ty mu nagadał?- zapytała kobieta idąc ramię w ramię ze swoim mężem. 

- Nic...- złapał i ścisnął jej dłoń.

- To dlaczego pozwolił Nam na uczestniczenie w operacji?

- Wiesz... Czasem warto wykorzystać swoją sławę... A poza tym... i tak bym tam wszedł. Muszę pilnować, aby znowu czegoś nie spieprzyli.

- Zdejmij te okulary, bo wyglądasz jak jakiś czubek...- stanęła przed Nim i ściągnęła mu z nosa czarne okulary.- Teraz wyglądasz idealnie. 

- Zobaczysz... Jutro będziesz błagała, abym Ci przywiózł z domu drugą parę... 

- Dlaczego?

- Myślisz, że nie puszczą pary? Rano zapewne będzie multum fanów, paparazzich...

Dotarli na salę operacyjną. Przebrali się w stroje ochronne i usiedli po obu stronach łóżeczka. Dziecko kręciło główką, nie dając założyć maski tlenowej. 

- Pomożecie?

Po chwili dziewczynka zaczęła przymykać oczka i coraz wolniej oddychać. Ostatni raz odwróciła główkę w kierunku mamy, spojrzała na nią i zasnęła. 

****

Dwie godziny później. 

Kate z czułością gładziła rączkę córeczki.  Michael co chwilę zaglądał doktorowi przez ramię. Ten spojrzał na Niego. 

- Już po wszystkim. Szyjemy.- uśmiechnął się, gdy usłyszał westchnienie ulgi. 

- Kiedy się wybudzi?- zapytała kobieta wstając.  

- Za jakieś sześć godzin.- rzekł doktor kończąc szycie. 

****

Następny dzień.

Nowa szkoła, nowi ludzie. Nastolatka przemierzała szkolny dziedziniec. Wchodząc przez bramę czuła na sobie przenikliwe spojrzenia. 

Nagle zauważyła znajomą, czarną czuprynę.

- Max? Max!- Paris zaczęła biec w Jego stronę. Chłopak odwrócił się od grupki znajomych i zaczął uciekać.- Ty debilu!- wrzasnęła, gdy ten znikł jej z oczu. Czuła napływające łzy do oczu. Odwróciła się na pięcie i udała się do budynku. 

Nagle usłyszała czyiś głos.

- Proszę, proszę... Któż to odwiedził naszą szkołę? Córka samego pedo- nie dokończył, ponieważ dziewczyna podeszła do chłopaka i uderzyła Go z otwartej dłoni w policzek. Dotknął piekącego miejsca, uśmiechnął się szyderczo i rzekł:

Tylko na tyle Ciebie stać?

- Odpierdol się od Niej i jej ojca!- podszedł do nich Max.

- Bo co?- chłopak zlustrował wzrokiem nastolatka. Po chwili poczuł palce zaciskające się na swoim gardle. 

- Max! Puść Go! On nie jest tego wart... Puść!- Paris próbowała oderwać dłonie chłopaka od gardła oprawcy.- Puść Go głupku!

Te krzyki usłyszał jeden z nauczycieli. 

- Co tu się dzieje?! Zostaw go!- kiedy wreszcie Max zostawił w spokoju chłopaka, ten zaczął masować szyję.

- Psychopata... Rzucił się na mnie, kiedy ja normalnie rozmawiałem sobie z kolegami.

- NIEPRAWDA!- równocześnie krzyknęli Paris i Max. 

- Dosyć! Cała wasza trójka! Do klasy! Już!

- Ale...

W klasie. 

- A więc... Co się stało, że zacząłeś szarpać Justina?

- Usłyszałem, jak On zaczął wyzywać jej ojca, to nie wytrzymałem...

-I?

- Paris Go uderzyła, a ja... Sam Pan widział.

-Będziecie tłumaczyć się w obecności rodziców. 

- No nie... Musimy?- nastolatka popatrzyła błagalnie na rozmówcę. 

- Tak... Po lekcjach, dzisiaj, tutaj...

- Dobra...- wyjęła z kieszeni telefon i wystukała sms-a do Kate z krótkim opisem sytuacji. Po minucie dostała odpowiedź.- Moja...yyy...mama-zarumieniła się.- przyjedzie za pół godziny. Moja siostra leży w szpitalu, więc... Musi tam być cały czas...

-Rozumiem.

- Max?- zwróciła się do chłopaka.- Co Ty tutaj do cholery robisz?

Milczał. Zaczerwienił się i spuścił głowę.

- Idźcie na lekcję. Za trzydzieści minut chcę Was widzieć z rodzicami. 

- To nie po lekcjach?- Justin spojrzał na nauczyciela. 

- Nie. Macie pół godziny. 

- Dzięki smarkulo! Mój ojciec będzie musiał zerwać się z roboty!- rzekł, kiedy wyszli na korytarz.

- Wiesz gdzie to mam? W dupie.- zaczekała na Maxa.- Zadałam Ci pytanie!- zawołała, gdy ten wyminął ją. Ten nadal nie odpowiadał. 

****

-Pani jest mamą Paris?- zapytał zaskoczony nauczyciel. Kobieta zmierzyła go wzrokiem od stóp do głów i powiedziała:

- Tak, a czemu Pan pyta?- podeszła do nastolatki i przytuliła ją. 

- Niech Pani powie, co zrobiła...

- Ja?? To On zaczął wzywać mojego tatę.- wskazała na Justina. Jego ojciec krytycznie patrzył na dziewczynę.

- Nieprawda!

- Mam świadka!

- Spokój!

- Proszę Pana... Ja wszystko słyszałem. Ten tutaj stwierdził, że jej ojciec jest pedofilem!

- Justin?! Czy to prawda?

- Nie! Oni kłamią!

Nastolatka, gdyby nie to, że Kate wciąż ją przytulała, to  zaczęłaby okładać chłopaka pięściami. 

- Moja córka nie potrafi kłamać...- wtrąciła się kobieta.- Chłopcze... Powiedz prawdę.

Justin zarumienił się.

- Przepraszam...-wymamrotał.

- Słucham?! Może tak trochę głośniej? Nie słyszę!- Kate ze zdziwieniem spoglądała na chłopaka. 

- Przepraszam!

- Od razu lepiej. 

****

Za tydzień zapraszam na Gone Too Soon :)