Loving You 3

Witajcie! :D Przepraszam za lekkie opóźnienie. Ta część kompletnie mi nie wyszła. :( Postaram się co kilka notek dodawać zdjęcia, lub gify. A teraz nie przeszkadzam, tylko zapraszam do czytania.

Obudziła się z krzykiem. Nawet tutaj nie mogła spokojnie zasnąć. Od kilku tygodni noc w noc koszmar powracał. We śnie widziała swojego wściekłego ojca, który szedł w jej stronę z wyciągniętym pasem. Kroku dotrzymywał mu również zły niedoszły 

narzeczony. Podchodzili do niej i już chcieli ją uderzyć, kiedy nagle zaczynała krzyczeć i budziła się.

"Kiedy to się skończy? Kiedy będę mogła w spokoju spać? Ali już dawno miał mi znaleźć męża i co? Ten nie jest bogaty, drugi ma dzieci, trzeci rozwodnik, a czwarty nie ma pracy"- zaczęła wyliczać. Tymczasem do jej sypialni wszedł zwabiony krzykiem Ali. 

-Co się stało? Słyszałem wrzask.- usiadł przy niej.

- Ten sen...

-Nic Ci tutaj nie grozi. Jesteś bezpieczna. Nie znajdą Ciebie.

-A ta rozmowa kilka tygodni temu?

-Chciał Nas tylko nastraszyć.

-On jest fanatykiem... Może w każdej chwili tu przybyć i mnie zabić.

-Już ja zadbam o to, aby nic

Ci się tutaj nie stało. Tak á propos... Znalazłem idealnego męża dla Ciebie. 

-Oo a kim On jest jeśli mogę wiedzieć?-była

zdziwiona.

-Hmm... Jest muzykiem, zna Ciebie... Czasem mu pomagam, ma córkę...

-Chwila... Jak to mnie zna?

-Ktoś był tak niemądry i wszedł mu prawie pod koła... Kto to mógł być hm? Ty!- Podszedł do biurka i zapalił lampkę. Widział jak nerwowo obgryza paznokcie. Po chwili kobieta powiedziała:

-NO NIE ŻARTUJ!- zdziwienie przerodziło się w złość. 

-Wszystko mi opowiedział. Zrozum,że innego lepszego nie znajdziesz! Nie będziesz musiała pracować, w ogóle wychodzić z domu, tylko na bale i bankiety.

-Ty wiesz,że On...

-I Ty w to wierzysz?!- wiedział co miała na myśli.-Nigdy by nikogo nie skrzywdził! Jest zupełnie inny! W dodatku macie już ustaloną datę ślubu!-powiedział żartobliwie.

-CO?! Ej no weź nie żartuj... Jest środek nocy i nie mam humoru...-po chwili milczenia dodała- Jeżeli to ma mi pomóc, to muszę to zrobić.

-Zgodził się pod jednym warunkiem.

-Jakim?

-Musisz dać mu dziecko. Po 3 latach małżeństwa rozwodzicie się, a Ty zatrzymujesz Jego nazwisko. Inaczej znowu będziesz musiała umawiać się na spotkania... A ojciec znowu może zbzwonić!- Powiedział z każdym słowem podnosząc ton głosu.- Wreszcie znalazłem kogoś, kto odpowiada Twoim wymaganiom, ale nie... Panna "kapryśna" musi mieć jakieś "ale"!- wstał z łóżka i walnął ręką o blat biurka. Kate skuliła się.

-Przepraszam-uspokoił się i podszedł do niej.- To jak?

-Hmm... Ok... A teraz pozwól, że dalej będę spała. Zbliża się druga w nocy, a jutro mam pracę.-mówiąc to siłą wypchała go z pokoju i zamknęła drzwi.

*****

Następnego dnia. Popołudnie.

Michael wracał do domu. Przejeżdżając przez ulice widział tabloidy mówiące o tym czego raczej nie zrobił. Cały czas zadziwiała Go ludzka głupota. Ludzie w to wszystko wierzyli. Nie mógł tego wszystkiego wytłumaczyć, bo każde jego słowo było odbierane jako atak. 

Wpadł do salonu omal nie przewracając Leny. Kobieta straciła na chwilę równowagę. 

-Przepraszam!- rzekł i usiadł na jasnej sofie. Naprzeciw sofy stał stół zawalony książkami.  Wziął jednądo ręki i zaczął czytać. Nie mógł się skupić więc po chwili ją odłożył i zwrócił się w stronę Eleny. 

-A co byś powiedziała na to, aby zamieszkała tutaj moja przyszła żona?

Elenę zamurowało. Czyżby to Ona miała być wybranką Jego serca? W myślach już miała odpowiedź na pytanie. Zaczerwieniła się i zaczęła powoli podchodzić do Pana domu. Z każdym krokiem serce biło jej coraz bardziej, a twarz purpurowiała.

-No wie Pan... Byłoby fajnie...-rzekła stając za Nim. Już miała Go pocałować, gdy Michael odparł:

-To dobrze. Przygotuj dla niej osobną sypialnię. 

-A mogę wiedzieć kim jest ta szczęściara?

-Modelka Katherina LaVu.

"Ale jak to? Przecież to ja Go kocham! Muszę się jej pozbyć! Nie mam szczęścia w życiu... Nieszczęśliwa miłość, problemy rodzinne... I tak się jej pozbędę!  I Jego córki też!" 

Mimo tych myśli czuła w sercu ból. Musiała zachować zimną krew, aby nie wybuchnąć płaczem. Spokojnie wyszła z salonu i udała się w stronę wyjścia.

Wstał i podszedł do okna. Zauważył idących w stronę posiadłości dwójkę ludzi. Byli szczęśliwi, śmiali się. Po chwili usłyszał dźwięk otwieranych drzwi i głośny śmiech. Udał się w tą stronę i zobaczył jak Paris całuje Maxa na pożegnanie w policzek.

-Ekhem! A co Wy tutaj robicie?!- był

zły. Nigdy nie pozwalał, aby jakikolwiek nastoletni chłopak był w tym domu.Jak już ktoś musiał być, to Michael zawsze

wiedział wszystko. W tym przypadku jeszcze nie dostał żadnych informacji na temat Maxa. 

-On już idzie.-powiedziała dziewczyna.

-A nie przedstawisz Nas?

-Tata-Max, Max-tata. Już. A teraz pozwól, że już pójdzie...- Nienawidziła jak był aż tak opiekuńczy.  Nikogo nie mogła zapraszać, nawet Jane. Musiała umawiać się pod pretekstem nauki. 

-To Twój chłopak?!

-NIE! To jest tylko kolega!

- A ten pocałunek w policzek?

-Z każdym się tak żegnam! Czy to tak trudno zrozumieć,że to jest tylko i wyłącznie kolega? Przecież gdybym miała chłopaka, to byś pierwszy o tym wiedział.

-No mam nadzieję...- dostał lekkiego kuksańca w bok.- A co to miało być?-rzekł nieco rozbawiony.

-Kara za te pytania.- powiedziała i z uśmiechem na twarzy udała się w stronę kuchni.- A co się stało z Eleną? Widziałam jak zapłakana wybiegała z domu.

- Nie wiem... Dziwnie się zachowuje...

-A co z tym ślubem?-wiedziała o wszystkim. Była ucieszona. Miała nadzieję, że jego przyszła żona pomoże jej poskromić straszną nadopiekuńczość ojca. Była ciekawa kim jest ta kobieta. 

-Wszystko już jest uzgodnione. Dzisiaj rano otrzymałem wiadomość, że Ona też się zgadza.

Usiadła przy kuchennym stole, a Michael zaczął przygotowywać jedzenie. 

- Jak się poznaliście? I kiedy?

-Jakoś tak kilka tygodni temu... Omal jej nie potrąciłem.

- I co? Już wielka miłość?

- To znaczy... Ja jej chcę pomóc. Wiem,że ma ogromne problemy. 

- Przecież  nawet jej nie znasz!

- W zamian da mi dziecko. 3 lata ślubu í rozwód. Spotkałem ją podczas sesji. Razem pozowaliśmy, a jutro mamy się spotkać.

Nastolatka podejrzliwym wzrokiem patrzyła się na Michaela. Dziewczynie nie dane było zadać następnego pytania, ponieważ nagle zadzwonił jej telefon. 

-Słucham?

-....

-Jasne! Już zaraz będę!-rozłączyła się.- Przepraszam tato, ale idę się uczyć do Jane. Będę wieczorem. Pa.- wzięła swoją torbę i wyszła.

****

Ja wiem, że ślub to za szybko,ale obiecuję, że później ta historia będzie się toczyła już normalnie. :)