Loving You 6

6 Części i ponad 1100 wyświetleń. Chcę Wam serdecznie podziękować, że tak chętnie czytacie moje wypociny xD Nadal uważam, że źle piszę, ale to Wy mnie motywujecie, do dalszego tworzenia. :D Dziękuję Wam za to! :D A teraz nie przedłużając zapraszam Was do czytania.

****
Powoli się przebudzała. Leniwie otworzyła jedno oko, potem drugie. Uniosła lekko głowę. Zauważyła, że jest sama. Pokój wyglądał jak po przejściu tornada. Wszystkie jej ciuchy były porozrzucane po całym pomieszczeniu. Wstała szczelnie okrywając się kołdrą i zaczęła zbierać swoje rzeczy. Po kilku minutach udała się do łazienki. Jakiś czas później wyszła w różowym, sięgającym kolan szlafroku i poszła do swojej sypialni. Tam ubrała się w zwiewną, białą sukienkę. Włosy spięła w zwykłą kitkę.
  Schodząc do kuchni usłyszała podniesione głosy i śmiech. "Najwyraźniej wszyscy już wstali..."-pomyślała.
-Znowu przypaliłeś tosty!- usłyszała głos Paris.  Dziewczyna była rozbawiona.
-Nieprawda!
-To weź zobacz jakie są. Czarne? Bo spalone.- usłyszała dźwięk przesuwanego talerza.
-Ok... Masz rację... Znowu...
-Po prostu nie umiesz gotować... Przepraszam tato, ale Ty się do tego najzwyczajniej w świecie nie nadajesz...- dziewczyna ponownie zaczęła się śmiać.
W tym momencie Kate weszła do pomieszczenia.
-Chcesz tosty?- Michael podsunął jej pełen talerz.
- Nie. Dziękuję. Wolę sama coś przygotować.-powiedziała uśmiechając się lekko.- Ty pewnie też chcesz coś innego?-zwróciła się do nastolatki.
-Tak! Tata nie umie nawet zrobić dobrego śniadania...
-Właśnie widzę...-Kate zaczęła się śmiać. Wzięła talerz i odstawiła na blat. Stanęła chwilę i zaczęła się zastanawiać, co zrobić do jedzenia.
 Tymczasem Michael zastanawiał się nad tym, co wydarzyło się w nocy. Czy to coś zmieniło? Od dawna nie czuł się tak, jak podczas tej nocy.
Ona też nad tym rozmyślała. Pierwszy raz nikt jej do tego nie zmuszał. Wczorajsza noc była dla niej czymś nowym, nieznanym.
Kiedy już jedli przygotowane przez Kate jedzenie, oboje spoglądali na siebie ukradkiem. Jednakże Paris to zauważyła.
-To się wczoraj działo...-nagle wypaliła.
Michael zaczerwienił się lekko, a jego żona omal się nie zakrztusiła.
-No co? Słyszałam wczoraj wszystko...- ponownie zaczęła się śmiać. -Dobra już przestaję...-powiedziała widząc karcące spojrzenie ojca.- Ja już muszę się zbierać.-mówiąc to wstała i poszła do swojego pokoju.
Kate i Michael do końca posiłku milczeli. Kiedy odkładali talerze do zlewu ich dłonie zetknęły się. Popatrzyli na siebie, ale Kate przerwała kontakt wzrokowy i pospiesznie wyszła z pomieszczenia.

****

-...
-Nie pytałem się. Zmieniłem zdanie. Chcę jechać sam.
-...
- Kiedy indziej ją zabiorę. Póki co nie chcę, aby ktoś o Niej wiedział... Chronię ją.
-...
- Co z Leną? Dzwoniłem do Niej dzisiaj. Wróci. Będę musiał na nią uważać.
-...
- Tak, tak... Narazie!
Odłożył słuchawkę. Siedział w swoim gabinecie. Tylko tutaj naprawdę mógł odpocząć. Zbliżał się wieczór.
Wziął do ręki kartkę, na której napisał kilka wersów piosenki. Wziął długopis i w ciągu dwóch godzin powstała piosenka o Jego dzieciństwie. Nie wymyślił jeszcze tytułu. Przeczytał tekst kilkakrotnie i zadowolony udał się w stronę swojego małego studia nagrań.


****


Tymczasem Kate postanowiła pozwiedzać trochę dom. Była w salonie. Chciała jeszcze dzisiaj obejrzeć wszystkie pomieszczenia. Wyszła z salonu i idąc korytarzem podziwiała cały wystrój: od obrazów, aż po wielkie lustra wiszące na jasnozielonych ścianach. W końcu korytarza zauważyła drewniane drzwi. Uchyliła je lekko i zobaczyła pokój przedzielony szybą. Za nią śpiewał Michael. Podeszła do konsoli, założyła słuchawki i zaczęła słuchać. W pewnym momencie Michael się odwrócił i zauważył w jej oczach łzy. Przestał nagrywać i podszedł do Niej.  Zdjął słuchawki z jej uszu i zapytał:
- Dlaczego płaczesz?- popatrzył prosto w jej ciemne oczy.
Ona nie odpowiedziała mu, tylko przytuliła się do Niego. Kiedy słuchała tej piosenki zrozumiała, że niewłaściwie Go  oceniła. Zrozumiała, jak dała się otumanić innym ludziom.
-No już...Cii...- Starał się ją uspokoić.
-Ja... Przepraszam...- powiedziała i puściła Go.
-Przepraszasz? Za co?- uśmiechnął się lekko.
- Za wszystko...
Przestała płakać. Spuściła wzrok w dół. Wyglądała, jak bezbronne dziecko. Michael złapał twarz kobiety w dłonie i zmusił ją, aby spojrzała na Niego.
-Za nic nie musisz mnie przepraszać.- stopniowo przybliżał swoje wargi do jej ust. Ona stała jak zahipnotyzowana.  Kiedy ich usta dzieliły milimetry, Kate zdjęła Jego ręce i niemalże biegiem opuściła pokój.




Tak tak wiem- KRÓTKIE,ale ostatnio nie mam czasu na pisanie.