Loving You 13

 Był wczesny ranek. Kate nie mogła zasnąć, a kiedy jej się to udało, miała koszmary.

Obudziła się zlana potem. Zaczęła szybko oddychać. Usiadła na łóżku i nagle poczuła bardzo silne kopnięcie, potem drugie silniejsze.
-Dajesz popalić...- wyszeptała. Dotknęła dłońmi miejsce, gdzie dziewczynka kopnęła najmocniej. Kobieta powoli wstała i zaczęła chodzić po pokoju.
" No już... Uspokój się... To tylko sen... Nic Ci nie grozi... To tylko sen... Oddychaj głęboko..."
Zaczęła gładzić dłonią brzuch. Kiedy mała się uspokoiła, kobieta powróciła do łóżka.
- Czy coś się dzieje?- zapytał Michael przysuwając się do Niej.
- Nic... Tylko mała strasznie daje o sobie znać...
- Zdenerwowałaś się?
- Nie. Śnił mi się koszmar i mała zapewne wyczuła mój strach- odwróciła się w Jego stronę i przyłożyła głowę do Jego klatki piersiowej i zasnęła.

Południe.
Od dwóch godzin nie spała. Chodziła po dziecięcym pokoiku co rusz wyjmując, składając i przekładając ubranka.
- Wiesz co mała? Musimy wymyślić Ci imię, wybrać chrzestnych... Jeszcze się nie urodziłaś a już jest tyle planów...- powiedziała spoglądając w dół.
- Imię już ma.- usłyszała głos przy swoim uchu.
-Nawet nie usłyszałam kiedy wszedłeś.- uśmiechnęła się.- Jakie imię jej wymyśliłeś?
- Charlotte, w skrócie Charlie, a Ty nad jakim myślałaś?
- Nad Ann, ale Charlie Jackson... Nawet pasuje.- Powiedziała masując ręką odstający brzuszek.
- A co powiesz na Charlie Ann Jackson?
-Jest ok, a kto będzie chrzestnym?
-Mój przyjaciel Fred. Powinien się zgodzić.- powiedział Mike wtulając twarz w jej szyję.
- A chrzestną?
- Może ktoś z Twojej strony?
- Tylko kto? Teraz prawie wszyscy są przeciwko mnie.
- A Elena?
- Ty chyba nie mówisz poważnie?- rzekła robiąc kilka kroków do tyłu.- Nie... Nie ona. Rozmawiałeś już z nią?
- Jeszcze nie.
- Wywalisz z pracy?
- Pomyślę. Jeśli coś podobnego ponownie się powtórzy to nie będzie już tutaj pracować.- podszedł do niej.
Nagle do pokoju weszła Paris. Nastolatka rozejrzała się po pokoju. Rozanielona podeszła do dwójki zakochanych.
- Jak w szkole?- zapytała Kate idąc w stronę fotela i siadając na nim.

- A dobrze. Coś się dzieje?- dziewczyna zapytała widząc, że kobieta zaczęła głęboko oddychać.
- Nic. Mała mocno kopie...
Michael przysiadł  przy fotelu i zaczął nucić melodię. Po chwili kobieta poczuła, jak dziewczynka zaczęła się uspokajać.
- Już wiadomo kto będzie dziecko usypiać.- wyszeptała  Kate.- Charlie- zwróciła się do Michaela- słysząc Twój głos przestaje wariować.
- Charlie?- zdziwiła się nastolatka.- Czyli jednak moja propozycja wygrała!- zawołała ucieszona dziewczyna.

- To ja to wymyśliłem!- zaczął się śmiać Michael.
- Ja!
- A nie, bo ja!- Zaczęli się przekomarzać.
- Przestańcie! Nie mogę przestać się przez Was śmiać.- zawołała kobieta.- A co z gośćmi?
-Jeszcze śpią w pokojach gościnnych.
- Mam nadzieję, że nic wczoraj nie zepsuli...
- Wszystko jest na swoim miejscu.- rzekł Michael.- A jak Max?- zwrócił się do nastolatki.
-Już jest w domu. Wcześnie wstał i po cichu wyszedł...
-Z Twojego pokoju- wtrąciła się Kate.
Nastolatka popatrzyła na Kate zabójczym wzrokiem. Kobieta zaczęła się śmiać. Wstała, podeszła do Paris i puściła jej oczko.
-Ej! Czy ja o czymś nie wiem?- zapytał Michael wstając.
-A nawet jeśli Max był u mnie w pokoju to co?- chciała wybuchnąć śmiechem.
-Nawet nie żartuj... A Ty się z czego śmiejesz?
- Król żartów sam ofiarą niewinnego żartu.- wykrztusiła Kate.
- Ja się na Was zemszczę! Zemsta będzie słodka.
Kilka godzin później. Okolice kuchni.
Elena myła lustro w przedpokoju, gdy usłyszała głos Michaela.
-Lena?
- Tak?- uśmiechnęła się i odwróciła w stronę rozmówcy.
- Musimy porozmawiać.- zaczął delikatnie.
-O co chodzi?
- Chciałem się zapytać o Twoje stosunki z moją żoną.- widział, jak zareagowała na dwa ostatnie słowa. Zaczerwieniła się i już miała wybiec z pomieszczenia, ale jednak przystanęła i powiedziała:
- Są normalne...
- Dwa miesiące temu trafiła do szpitala. Lekarz powiedział mi, że ktoś ją otruł. Wiesz kto?
- Nie...- spuściła wzrok w dół. Jej twarz była jeszcze bardziej czerwona niż przedtem. Michael  zauważył to i teraz miał pewność, że Lena kłamie.  Kątem oka zauważył wychodzącą z sypialni Kate.
- Na pewno?- kobieta przystanęła przysłuchując się rozmowie.- Spójrz na mnie i powiedz, że tego nie zrobiłaś!- warknął. Lena uniosła wzrok. Pod naporem Jego przeszywającego na wskroś spojrzenia wyszeptała:
- Tak... Zrobiłam to... Ale zrozum, że...
- Więc jednak...- odezwała się Kate. Miała łzy w oczach.- Wiesz, że mogłaś zabić nasze dziecko?!- z każdym słowem podnosiła głos. Elena niczym małe dziecko spuściła głowę.
- Ej... Nie denerwuj się, bo to szkodzi naszej kruszynce, a Ty Eleno- ponownie zwrócił się do pracownicy- pakuj swoje rzeczy i wynoś!
Kobieta łkając pobiegła do swojego pokoju.

 ****
- Widziano ją dwa miesiące temu w szpitalu w Los Angeles.
- Dwa miesiące temu?! I czemu Ty mi to kurwa teraz mówisz?!
- Dopiero się dowiedziałem!- krzyknął Tom uciekając przed dłońmi Amira.
- Narazie musimy odpuścić poszukiwania. Najpierw muszę uspokoić swoją żonę... Zaczęła się buntować...- westchnął starszy mężczyzna.
- Nie możesz jej zabić?
--Jest mi jeszcze potrzebna.
- A jak Ci ucieknie?