Loving You 14

Na początku chcę Wam podziękować za ponad 4000 wejść. :) Jesteście niesamowici! :) 

****

Dwa miesiące później.
Zbliżał się koniec lipca. W Neverlandzie był to czas wielkich przygotowań do narodzin potomka.
- Dlaczego nie chcesz rodzić w szpitalu?- zapytała Paris pomagając Kate usiąść na ławeczce w parku rozrywki.
- Chcę, aby mała urodziła się w jak najlepszych warunkach. Nie chcę, aby Twój tata miał problemy...
- Jakie? Przecież może być w przebraniu.
- Po prostu nie chcę, aby było tak, jak w szpitalu.
Nastolatka nagle zapatrzyła się w jeden punkt. Kate zauważyła, że dziewczyna przymrużyła oczy.
- Coś się dzieje?- zapytała i spojrzała w tamtym kierunku. Z jej twarzy znikł uśmiech. Wstała i szybkim krokiem udała się do domu.
-Ej! Poczekaj!- zawołała za nią Paris.- Czekaj!- podbiegła do niej. Złapała ją za rękę.- Ja Ci to wszystko wyjaśnię! On taki jest. Pozwala im na to.
- Na całowanie?! I to tam akurat gdzie ja jestem?!
- Uspokój się... Wiele fanek chce Go pocałować... Tata nie umie odmówić... Taki już jest...

- Co jest?- zapytał Michael podchodząc do nich. Kate popatrzyła na Niego ze złością i weszła do domu.
- A tej co?
- Widziała jak fanka pocałowała Ciebie...
- Ech...- przewrócił oczami i poszedł za Kate.
- Otwórz!- walił dłonią w drzwi sypialni.
Cisza. Nagle drzwi uchyliły się lekko. Wszedł do pomieszczenia.
-Posłuchaj...
- Idź do tej swojej fanki!
- Ale... Ja nic nie zrobiłem...- przysiadł się do Niej, ale Kate się odsunęła.
- Nic?! Nic?! Pocałunek to nic?!
- One tak zawsze...
- Może na  więcej im pozwalasz co?!

- Przestań! Nigdy bym tego nie zrobił! Musisz się przyzwyczaić, że są osoby, które chcą być na Twoim miejscu... A poza tym... To przyniosła mi to...- wyjął z kieszeni bluzki kopertę.- Podobno listonosz nie mógł znaleźć skrzynki pocztowej... I już się nie denerwuj...

- Albo zmienisz to, albo...
-Albo?
-Zostawię Ciebie?
- Nawet nie żartuj!
- Nie żartuję! Zmienisz swoje nastawienie do fanek?
- Postaram się...
Nagle kobieta złapała się za brzuch.
- Zaczyna się?!- Michael momentalnie pobladł.
-Nie... Rozciąga się...
- Niedługo nie będzie miała miejsca.- odwinął Kate sukienkę  i zaczął śpiewać. Po chwili dziewczynka kopnęła jeszcze mocniej.
- No co jest?!
- Zdenerwowałaś się, a mała to odczuwa...
- Teraz nawet Ty jej nie uspokoisz...- Kobieta usiadła. Pomógł jej wstać. Zaczęła głęboko oddychać.- Idziemy na dwór?
- Nie jesteś na mnie zła?
- Jestem, ale Twojemu dziecku to jak widać nie pasuje... A co to za koperta?- wskazała palcem na rękę mężczyzny.
- A sama zobacz.
Wzięła kopertę i otworzyła. W środku było piękne zaproszenie. Zaczęła je czytać, a na jej twarzy pojawił się uśmiech.
- Czy Oni wiedzą, że my...?
- Nie, ale to właśnie dobry czas na to, aby pokazać jaką mam żonę. Zgodzisz się na to? Pójdziemy?- pytał całując jej obojczyk.
- Wiesz, że w tym czasie mogę być niedysponowana? W końcu będzie to 9 miesiąc...
- Zobaczymy jak będziesz się czuła... Ale wstępnie jesteśmy na tak?- wtulił nos w jej policzek.- Nie jesteś zła?- zapytał ponownie.
- Nie... Ale Ty musisz to zmienić... Nie mam zamiaru tego tolerować...
- Postaram się...

Doszli do altany. Z Jego pomocą usiadła na ławce.

- Nie postaram się, tylko przysięgnij!
- Dobrze...- usiadł koło Kate i położył dłonie na jej brzuchu. Malutka ponownie zaczęła mocniej kopać.
-Czujesz jak się cieszy?- gładziła dłoń Michaela.- Dziwi mnie to, że zorganizowali to dzień przed Twoimi urodzinami... Może mają dla Ciebie jakiś prezent?
- Może...
-Kto tam będzie?
- Nie wiem. Pojedziemy zobaczymy.
- Mam nadzieję, że mała nie zrobi nam wtedy figla. Nie mam zamiaru rodzić na balu... Jak masz zamiar to rozegrać?
- Co?
- Jak mnie przedstawisz?
- Jako moją żonę. Przygotuj się następnego dnia na wizyty, zdjęcia, wywiady...- zaczął się śmiać.- Postaram się Ciebie chronić jak teraz. Będziesz się ze mną pokazywać na bankietach i tyle.


****


- Ta nie...- powiedział Mike wchodząc do przymierzalni.
-  Dlaczego? To ja kupuję, nie Ty...- miała na sobie czerwoną sukienkę do kolan.
- Ma za duży dekolt...
- Zazdrosny?
- O Ciebie? Zawsze... Masz... Zobacz tą.- podał jej białą suknię bez ramiączek, sięgającą do samej ziemi. Kate założyła ją i przeglądała się w lustrze.
- Jest... Idealna... Masz dobry gust.- odwróciła się w Jego stronę.- Ile kosztuje?
- Nieważne. Ja kupuję. Bierzesz?
- Tak. To teraz trzeba kupić buty, biżuterię i kosmetyki.- rzekła przebierając się w swoje ciuchy. Wyszli z przebieralni trzymając się za ręce.
- Dlaczego sklep jest prawie pusty?- rozejrzała się po pomieszczeniu.
- Dbam o Twoje bezpieczeństwo kotku.  Ochrona stoi na zewnątrz i czeka. Bierz co chcesz i wracamy.
Zaczęła przechadzać się po sklepie. Po chwili wybrała kremowe buty na lekkim obcasie z kokardkami na przodzie układającymi się w kwiaty. Później poszła po  kapelusz. Znalazła tego samego koloru co buty, z siateczką opadającą na twarz. Był ozdobiony kolorowymi kwiatami.
-Biorę.- rzekła kładąc go razem z butami na ladzie.- Jeszcze...  Biżuteria!
- Pójdziemy do jubilera.
- O nie! Nie chcę, abyś wydawał na mnie swoje pieniądze.
- A na kogo mam wydawać? Paris dostaje kieszonkowe na to, co chce. Ile płacę?
- Dwa tysiące czterysta pięćdziesiąt dwa dolary.
-Ile?!- zawołała Kate.- Ja płacę!
- Nie ma mowy!
- Chcesz się znowu kłócić?!
- To ja zarabiam na Ciebie i to ja zapłacę!- wyciągnął kartę płatniczą i podał ją kasjerce.
- Rozumiem, że pod tym względem się nie dogadamy...- powiedziała Kate chwilę później wsiadając do auta.
- Nie...
- Ech... To teraz gdzie jedziemy?
- Do jubilera. Ty siedzisz i nie wychodzisz.
-Dlaczego?- zapytała zdziwiona.
- Bo to, co ja kupię to będzie niespodzianka.- usiadł obok niej. Ona wstała i usiadła mu na kolanach. Michael automatycznie położył dłonie na jej brzuchu.

Po kilkunastu minutach zatrzymali się przy kolejnym sklepie. Michael wstał i wysiadł. Po prawie godzinie wrócił z małą torebką. 

- Nie pokażesz zakupu?

- Nie. Później zobaczysz.- uśmiechnął się wkładając torebkę do marynarki.