Loving You 17

Jak widać dodałam zakładkę do pytań.  :) Pytajcie, a ja postaram się w miarę szybko odpowiadać. :)
Kurcze....  Dziękuję za ponad 5000 wyśw! xD

****
- Masz wszystko?- spytała kobieta wkładając małe dziecko do fotelika. Dziewczynka była ubrana w różowe body z namalowanym śpiącym kotkiem. Na główce miała białą czapeczkę z różową kokardką. Przeciągnęła się i otworzyła oczka. Wokół niej kobieta i mężczyzna porozkładali mnóstwo rzeczy. Mała zaczęła wymachiwać rączkami i płakać.
- Chodź tu do mnie.- powiedział Michael i wziął Charlie na ręce. Dziecko momentalnie przyssało się do Jego ramienia.- Głodna jest.
Kate podeszła do męża i przejęła dziewczynkę. Usiadła na krześle i przystawiła małą do piersi. Gdy Charlie zaczęła jeść, kobieta powiedziała:
- Wiesz co? Uważam, że mała przez pierwsze miesiące powinna spać u Nas w pokoju... Jakoś nie ufam tym nianiom elektrycznym. Byłabym bardziej spokojna...
- Jak przyjedziemy do domu to przeniosę kołyskę.- powiedział Mike zasuwając czarną torbę.- Chyba już wszystko. Możemy już iść?- popatrzył na zegarek. Lada chwila Jego szofer z Paris powinni pojawić się pod szpitalem.
- Musimy czekać na wypis i książeczkę zdrowia.

 -Kiedy ma się zjawić ten lekarz, który omal nie zabił Nam dziecka?

Kobieta spojrzała na zegar wiszący na ścianie.

- Już powinien być. Mam nadzieję, że już nigdy Go nie spotkamy...- wyszeptała patrząc na swoją córeczkę. Dziewczynka skończyła jeść i wpatrywała się w  swoją mamę. Ponownie zaczęła wymachiwać łapkami. Kiedy Kate łapała je i całowała, Charlie uśmiechała się ukazując bezzębne dziąsła. 

- Idę z Nim porozmawiać!- powiedział Michael i udał się w stronę lekarskiego. 

- Jeszcze trochę i będziemy w domku.- rzekła Kate spoglądając na dziecko. 

Kilka minut później mała zamknęła oczka i wtuliła się twarzyczką w pierś kobiety. Kate ostrożnie ułożyła małą w foteliku  i usiadła na łóżku. 

Tymczasem do sali weszła nastolatka ubrana w zwykłą, zieloną bluzkę i jasne jeansy. Przywitała się z kobietą i podeszła do małej. Dziewczyna była z samego rana radosna. Już za kilka dni będzie jechała na wycieczkę. Sam na sam z Maxem. Tuż po przyjeździe do szpitala dostała przyzwolenie na wyjazd. Miała nadzieję, że ojciec nie zmieni zdania. 

-Nie dzwoniłaś do Maxa?- zapytała kobieta. 

- Nie.... Bo po co? Nie musi wszystkiego wiedzieć.-odpowiedziała nieco oschle Paris.

- Nie obawiasz się, że jako Twój przyjaciel będzie się martwić?

- Nie...- nagle usłyszała dzwonek telefonu. 

- To Max?

- Tak.

- Odbierz.

Dziewczyna odebrała i wybiegła z pomieszczenia. Minutę później kobieta usłyszała podniesiony głos dziewczyny. 

- Pokłóciliście się?- Zapytała, gdy ta skończyła rozmawiać i ponownie weszła do sali.

Nastolatka usiadła przy kobiecie. Kate zauważyła, że dziewczyna miała zaszklone oczy. Zaniepokojona przytuliła ją.

- Dlaczego życie musi być takie trudne? On wyjechał... Nic mi nie mówił o tym, że wyjeżdża... Zostawił mnie...Możliwe, że już nie wróci.... Nawet się z Nim nie pożegnałam...- szlochała. Kate przycisnęła ją mocno do siebie i zaczęła uspokajać.

- Zawsze możesz wysłać mu wiadomość, lub polecieć do Niego.

- Tata tak daleko nie puści mnie samej...

- A gdzie poleciał?

- Do Australii... Wrócił do rodziny...

Teraz, kiedy Go nie będzie, to nie wiem, czy wytrzymam to wszystko...

- Będzie dobrze kochanie. Masz mnie, tatę, siostrzyczkę... Razem przez to przejdziemy. Będzie dobrze. Nie  zamartwiaj się tym, co inni o Tobie myślą... To prawda zawsze wygrywa.

****

-Pan wie, że mogę zaskarżyć szpital?

Lekarz siedzący przy biurku spojrzał się na Michaela. 

-  I co? Ma Pan zamiar to zrobić?- zapytał drwiącym głosem. Jego placówka od dawna tonęła w długach i taki rozgłos doprowadziłby do spłaty zadłużenia. 

- Tak. Zrobię to! Omal nie zabiliście mi dziecka!- krzyknął uderzając pięścią w blat biurka tak, że Jego rozmówca lekko podskoczył. Wstał i podszedł do lekarza. Doktor widział w oczach Michaela czystą furię. 

- Niech się Pan uspokoi... Napewno znajdziemy jakieś wyjście z tej sytuacji...- lekarz wstał i zaczął się cofać w kąt pokoju. 

- Musicie mi zapłacić za to, że moja własna córka cierpiała! I zrobicie to!- rzekł Mike, odwrócił się i szybkim krokiem wyszedł z pokoju. Doktor stał jeszcze przez chwilę w miejscu, po czym jakby nigdy nic poszedł na poranny obchód.a

Kilkanaście minut później.

Wszyscy siedzieli w samochodzie. Paris zajmowała się małą, a Kate i Michael zawzięcie dyskutowali.

- Musimy to zrobić! Inaczej zostaną bezkarni i nadal będą tak robić!

- Będą mieli zbyt duży rozgłos, a my kolejne problemy! 

- Jeżeli chodzi o rodzinę, to jestem w stanie znieść wszystko.

Nagle auto wyhamowało.

Mike i Kate wyszli z samochodu. Każde z nich założyło okulary przeciwsłoneczne i białe maski lekarskie. Rozejrzeli się dookoła i zauważyli małego chłopca siedzącego na ulicy. Podeszli do Niego.

- Co Ty tutaj robisz?- zapytała Kate siadając obok Niego.

- Zgubiłem się. Chciałem odwiedzić swojego tatę. Nie zauważyłem, że jest czerwone światło.

- Ile masz lat?

- 7

W tym samym czasie Michael dzwonił po karetkę. Mimo tego, że chłopczyk był cały, to wolał się upewnić, że małemu nic nie jest. 

Kilka minut później zjawił się ambulans, a w Nim siedział ojciec chłopca. 

- Cześć tata!

- Co się stało?

- Chciałem pójść do Ciebie do szpitala. Nie widziałem, że mam czerwone światło, a Oni mi pomogli.- wskazał paluszkiem na stojącą nieopodal parę. Gdy pojrzenie Michaela skrzyżowało się z spojrzeniem lekarza, ten uśmiechnął się szyderczo i zabrał syna do auta. 

****

Przepraszam,że jest w takiej formie,  ale dzisiaj nie mam wyjątkowo dojścia do komputera. :)